Ομοιοστατικοί μηχανισμοί στην υπερθερμία

Φυσιολογία: Σύμμαχος ή αντίπαλος;

Στις παλαιότερες πειραματικές (in vitro και in silico) μελέτες επίδρασης της υπερθερμίας σε κακοήθεις όγκους βλέπει κανείς την εκπληκτική της καρκινοκτόνο δράση. Η επέκταση των πειραμάτων σε ζώντα πειραματόζωα (πειράματα in vivo) και, αργότερα, οι κλινικές μελέτες σε ασθενείς με καρκίνο δεν έδειξαν ανάλογα αποτελέσματα. Ακριβέστερα, παρατηρήθηκε ότι τοπικά η νόσος ελέγχεται πολύ καλά, η ποιότητα ζωής βελτιώνεται, αλλά αυτά δεν μεταφράζονται σε αύξηση του προσδόκιμου ζωής των ασθενών. Η μακροπρόθεσμη πορεία της νόσου παραμένει δηλαδή αμετάβλητη. Πώς εξηγείται αυτό; Οι ομοιοστατικοί μηχανισμοί στην υπερθερμία δίνουν τη απάντηση, αν μελετηθούν σωστά.

Άλλο είναι το πείραμα in vitro και άλλο το in vivo. Στην πρώτη περίπτωση θερμαίνεται μια κυτταροκαλλιέργεια, ενώ στη δεύτερη ένας όγκος, μέρος ενός ζωντανού οργανισμού. Οι οργανισμοί διαθέτουν πολλά οργανικά συστήματα, τα οποία αντιδρούν στις μεταβολές (της θερμοκρασίας στην περίπτωσή μας), με άλλες μεταβολές, οι οποίες τείνουν να διατηρήσουν την ισορροπία του οργανισμού (ομοιόσταση).

Δείτε στο άρθρο “Υπερθερμία και θερμοκρασιακή αντιστροφή άρδευσης” πώς η φυσιολογία (δηλαδή οι ομοιοστατικοί μηχανισμοί) αντιστρατεύονται τους στόχους της υπερθερμίας στους ζωντανούς οργανισμούς, και πώς η νεώτερη υπερθερμία, η Ογκοθερμία, ξεπερνάει το πρόβλημα αυτό.

 

Υπερθερμία και θερμοκρασιακή αντιστροφή άρδευσης